Maandag 12 november, the day after onze deelname aan de 4 cimes 33km heuvelloop in Battice vlak bij Luik. 972 meter klimmen en 1005 meter dalen.
Dit hardloop evenement stond al 2 maal eerder op ons programma, 4cimes 2010 en 2011 maar dit keer had ik op een of andere manier geen al te hoge verwachtingen.
De dag ervoor namelijk een top beurs gehad tijdens de door de Atletiek Unie georganiseerde looptrainers dag met tevens een loopsportmarkt waar wij weer een groot deel van het barefootstyle assortiment mee haden genomen.
Veel clinics over trailrunning en barefoot running meegemaakt en tussen de presentaties en clinics de looptrainers van advies voorzien, ook tegenstanders ontmoet maar ja.... it's a free world.
Zondag 11 november, het plan voor de 4Cimes was lekker rennen (zo hard mogelijk)en genieten van een schitterende omgeving .
De dag ervoor namelijk een top beurs gehad tijdens de door de Atletiek Unie georganiseerde looptrainers dag met tevens een loopsportmarkt waar wij weer een groot deel van het barefootstyle assortiment mee haden genomen.
Zondag 11 november, het plan voor de 4Cimes was lekker rennen (zo hard mogelijk)en genieten van een schitterende omgeving .
Foto: Ans Aerts
Marc en Michiel (mannen van Frunning.nl) en Paul Janssens waren ook van de partij dus het zou een gezellig dagje worden.
Mijn eerdere ervaringen met dit geweldig georganiseerde gratis evenement 4cimes of mergllandmarathon waren positief, er flitsende beelden door mijn hoofd van toen dus....rustig starten.
Marc en Michiel liepen zoals altijd als 'onafscheidelijke tweeling' en ik trok met Paul op, we kletsen wat over en weer en joggen na de start rustig de diepte in, wetende dat de flink verzuurde benen over dik 3 en half uur hier weer tegen deze muur op moeten joggen.
Marc en Michiel liepen zoals altijd als 'onafscheidelijke tweeling' en ik trok met Paul op, we kletsen wat over en weer en joggen na de start rustig de diepte in, wetende dat de flink verzuurde benen over dik 3 en half uur hier weer tegen deze muur op moeten joggen.
Maar zo ver zijn we nog niet, het weertje is lekker en we tikken de eerste km's weg, af en toe verwisselen de posities maar ik probeer de snellere Marc en Michiel bij te houden, niet dat Paul Janssens zo langzaam loopt maar vooraf schatte ik mij zelf op een positie tussen M&M en P in het klassement.
Mijn wedstrijden loop ik meestal solo en nu ook weer, is het plan.
Na een paar km loop ik samen met Michiel een tijdje op, Marc met Paul lopen achter ons. Het tempo ligt aardig hoog met gemiddeld 5:18 minuut p.km.over de eerste 11 km op dit parcours, we lopen dus stevig door, zelfs onder het schema wat de Frunning mannen met z'n 2e hadden afgesproken.
Toch wel een lichte verbazingdat het zo makkelijk gaat vandaag gezien de afgelopen dagen van stress, weinig slaap, en lichte vermoeidheid, dus dit is een duidelijk leermoment.
Ik geniet van aan het lopen met 2 barefootstyle trainers, die hebben een plan "and they stick to it"
Na een paar km loop ik samen met Michiel een tijdje op, Marc met Paul lopen achter ons. Het tempo ligt aardig hoog met gemiddeld 5:18 minuut p.km.over de eerste 11 km op dit parcours, we lopen dus stevig door, zelfs onder het schema wat de Frunning mannen met z'n 2e hadden afgesproken.
Toch wel een lichte verbazingdat het zo makkelijk gaat vandaag gezien de afgelopen dagen van stress, weinig slaap, en lichte vermoeidheid, dus dit is een duidelijk leermoment.
Ik geniet van aan het lopen met 2 barefootstyle trainers, die hebben een plan "and they stick to it"
Op een gegeven moment zijn we los van Paul J en Marc, waar we toen zaten weet ik niet precies maar we rennen rustig door.
Na een aantal km's, is er op eens toch weer een droge opmerking van Marc die weer aansluiting vind, hij gaat ons zelfs voorbij in een grappige Monty Python achtige loopstijl.
De donker glinsterende zweetsporen tussen de schouderbladen op de rug verraden dat deze hereniging niet zo makkelijk ging als hij zich nu voordoet, dus heeft hij toch wel eventjes flink gas moeten geven om ons weer bij te halen.
Ons 3 persoons treintje rolt lekker verder, km naar km ,vlak met hoge pas frequentie de heuvels op en af .
Ik kijk wat rond en zie hoog in de lucht een zilverreiger, ik roep nog tegen M&M die vlak voor me lopen kijk daar eens die... en klets, daar gaat Paultje in volle vaart tegen de vlakte, nou ja vlakte.. het was een verkeersdrempel, niet al te hoog maar wel voldoende om je uit balans te brengen als je niet kijkt waar je loopt.
Vlug de links en rechts los geschoten flesjes opgepakt, andere lopers ontwijkend en snel weer verder, al met al een tiental seconden later zijn we weer op weg.
Tijdens de eerste wat moeilijkere meters schat ik de opgelopen schade in, linker handpalm beetje branderig, rechter elleboog hetzelfde maar 2 laagjes stof doen wonderen. Ergens voel ik onder aan de rechter enkel wat meer branden , dat voelt aan als verdwenen huid maar durf nu niet te kijken, voor je het weet lig je weer en dan sta je wel voor joker want ach het enige wat wellicht een beetje een deuk heeft opgelopen op zo'n moment is het ego, maar who cares, we vallen allemaal wel eens.
Na een tijdje versnel ik, niet bewust om harder te gaan maar zo loop ik nu eenmaal lekker, de automaat geeft het aan, de mannen van Frunning volgen op de voet, al liep ik vorig jaar ook erg lang met ze mee, we gaan nu harder vermoed ik, en ik kan het tempo nog steeds goed volhouden.
Hartslag ok, benen ok, voeten ok, temperatuur ok, genieten dus ok.
Zou het door de val van daarnet komen dat ik wel vleugels lijk te hebben? een vers portie endorfines of de medicijnen tegen de ziekte van Lyme die ik nu al 6 dagen slik ( die moeten met water ingenomen worden en dat doe ik normaal gesproken niet en nu op eens 700cc per dag)
Ach... ik heb natuurlijk ook flink mijn best gedaan het hele afgelopen jaar, structureel de trainingen afgewerkt, schema's keurig afgestreept, de test en echte wedstrijden op één na goed gelopen met een wedstrijd piek in juni en augustus, zwaar maar het is achteraf toch flink mee gevallen en het mooie van barefootstyle is dat wanneer je systeem er eenmaal aan gewent is je ook niet meer stuk gaat.
Algehele conditie is super goed blijkt wel of... zou het artikel in Pro-Loop dat ik gisteren las er mee te maken hebben? Dat het individu beter presteert in team verband, iets om over na te denken en het sterkt me dat ik een gelijkwaardig team loper ben tijdens de 150 km estafette loop die Frunning organiseert voor het glazen huis om geld in te zamelen voor 3FM serious request 2012, als je dit leest ben je uitgenodigd om een stukje van het traject met ons mee te rennen van Den Bosch naar Enschede. Voor meer info en lopers die graag een stukje met ons mee lopen kun je je hier aan melden
Waar de piek ook vandaan kwam, dus een van bovenstaande factoren of combinatie er van geeft me een gevoel dat ik eigenlijk dit jaar/vandaag niet meer verwacht had, een nieuw PR.
Als het lichtje niet uit gaat tenminste maar alles voelt super en we tikken de km's weg, en rond de 21km beginnen we aan de lange trip terug naar de finish en dan weer voornamelijk berg op.
Ik grap ook nog tegen M&M dat ze vanaf nu een ander haas moeten zoeken omdat mijn job er vanaf nu op zit, ik moet om mijn eigen grap lachen, dat ik daar nu op kom geeft aan hoe het gaat.
We dalen weer een stukje af en steken een doorgaande weg over en beginnen aan een serieuze klim naar de top van de derde heuvel, 1400 meter lang berg op, ik vlieg en bijt me vast in deze kanjer.
Ongeloof en verbazing maakt zich van me meester, nog nooit mee gemaakt .. ik kijk om en zie dat M&M vlak achter me zitten en ga door, de ene na de andere loper gaat er aan maar Paultje flikt .
Even later is ons treintje van 3 weer compleet, en glijden de kilometers onder onze licht voetige pasjes door.
Ik zie weer veel blikken richting mijn voeten, De VFF Treksport's zijn net ff wat extremer voor veel lopers en toeschouwers dan de NB Minimus die M&M dragen.
Soms wens ik ze ook wel eventjes als de toestand van het wegdek te wensen over laat, nog een paar jaar en we lopen hier een trail ipv. een heuvelloop.
Tegen km 28 of 29 gaat het lichtje langzaam uit, ik voel nu heel goed dat de valpartij wat heeft opgerekt hier en daar aan mijn rechter kant heup/bil/hamstring. Vlak na het 29 km bordje moet er eventjes gewandeld worden, M&M waren toen ook al niet meer bij te houden en een 100 tal meters los.
Ik wandel een stukje maar gun me dit gevoel niet te lang en zet weer aan, slechts 3 stappen en stop weer, nog 10 seconden wandelen en zet weer aan, nu gaat het gelukkig weer maar de rechter hamstring protesteert van een beetje naar heftig, ik schat hem op 50%, en de linker nog op 75% maar loop door.
Langzaam tikken de km's weg, bij de 31 gaat het weer lekker, ik kom weer in een ritme. herken weer veel stukken parcours van vorig jaar en dat geeft ook weer een beetje moed voor de laatste klim.
Zie in de verte M&M steeds verder van me weg lopen.. of toch niet?
Nee de afstand word niet groter maar door de bochten ben ik ze toch uit het zicht verloren, de laatste km's gaan weer beter, de diepe afdaling waar ik vorig jaar nog achteruit lopend vanaf moest wandelen gingen vrij makkelijk. Laatste km is aangebroken, het mag van mij wel afgelopen zijn, de benen schreeuwen moord en brand en produceren steeds minder maar ik wil door, het ongelofelijke lijkt te gaan gebeuren, de 3 uur finish lijkt nog haalbaar.
Ik hoorde de harde trommels al in de verte, dezelfde die ons 3 uur eerder naar de slachtbank begeleiden staan ons 'de hardloophelden' nu naar boven te trommelen.
Nog een paar honderd meter en daar is de laatste bocht naar rechts en het startsein voor de laatste klim Eenmaal de hoek om zie ik enorm veel lopers naar boven wandelen, dat motiveert natuurlijk niet maar ik loop traag door, na een tiental meters is het over, en begeven de beentjes het weer, ik wandel, snel wandel zelfs maar daar blijft het even bij.
Het zal toch niet zo zijn dat de laatste paar honderd meter wandelend tot de finish worden afgelegd?
Ik zet weer aan, voor de laatste maal en het gaat weer, ergens zit nog een heel klein beetje energie en trots, natuurlijk de toeschouwers schreeuwen het uit, pijn en plezier wisselen elkaar af, nog 200 honderd meter, een meisje van de organisatie roept 'noemeroo of zoiets en ik begrijp dat ze mijn startnummer bedoeld, de collega man aan de overkant is er om de startnummers die naar boven komen door te geven en roept mijn nummer in zijn microfoon naar iemand bij de finish, ik voel me slecht maar ga door, blaas de laatste lucht weer onder druk uit en zet nog een beetje meer aan, nog even Paul, nog een klein stukje en dan is er de finish, de omroeper noemt mijn naam en nummer en iemand met handscanner leest de barcode op het startnummer en het is gedaan...missie volbracht.
Gek... conditioneel voelt alles prima, ik ben helemaal niet zo kapot gegaan, alleen de beentjes kunnen bij een volgende editie nog iets sterker.
Euforie stijgt me naar de kop, rechts om de hoek gillen M&M mijn naam, high en low fives, en complimenten over en weer ik lijk wel een pauw met al die veren in mijn kont en geniet enorm.
Ik zat maar 2 minuten achter M&M, mijn Garmin iets te laat af gezet dus ging uit van 3 uur 3 minuten en wat seconden, dat zijn er officieel 3:02:40 en het dringt tot me door dat het een flinke PR is, dik 10 minuten sneller dan vorig jaar onder dezelfde omstandigheden, yes!!
53 years old en nog steeds pr's verbeteren is echt waanzinnig .
Paul 2 is nog niet ge-finisht, na een paar minuten krijg ik het koud en dribbel voor mijn gevoel vrij soepel naar de auto die op slechts 200 meter van de finish staat om een extra jasje aan te trekken, links en rechts lopers van allerlei pluimage, man, vrouw, jong en oud hebben het toch maar mooi weer geflikt en ik ben een van hen en dat voelt goed.
Isa was er ook bij dus die loopt nu flink opgewonden tussen het volk naar een plekje vlak voor definish waar M&M, Ans en ik positie innemen om Paul te zien finishen.
Het duurt waarschijnlijk nog wel even maar dan in eens, is hij daar ook al.
We gillen hem de laatste meters naar de finish toe en zijn toch wel erg verbaast van zijn knappe tijd, voor zijn eerste keer zet Paul Janssens een puike tijd neer op zijn VFF Komodo sport.
Even later besluiten we ons gratis maaltje in de grote hal op te halen.
Vreemd, vorig jaar waren alle stoelen zo goed als bezet, de elk jaar weer terug kerende een mans band speelt de meest grappige en o zo foute liedjes maar het maakt me niets uit, ik ken de man al 3 jaar en dit keer geniet ik van mijn prestatie en zijn muziek, voel me in een super roes, helemaal anders dan wat ik normaal allemaal wel voel na zo'n wedstrijd.
We zingen wat foute liedjes mee en voor je het weet scheiden onze wegen weer, M&M gaan samen met Paul J. richting Nederland, wij ook maar moeten eerst naar langs een zakelijke afspraak . In de bus eerst maar eventjes alle zout en meer zo veel mogelijk afwassen met koud water en een washandje lekker droge kleding aan en op weg naar de afspraak en dan naar huis.
Volgend jaar slaan we eenmaal over maar het jaar er na wil ik weer mee doen, afgelopen jaar boeke ik niet echt veel progressie omdat ik de tijden minder belangrijk vond en daardoor dacht dat je op je 50ste niet meer sterker kon worden maar ik zat er naast, structureel en specifiek trainen en vooral natuurlijk eten en veel slapen zijn nog steeds het beste recept.
Op naar de volgende uitdaging 23 december, samen met Frunning en veel anderen van Den Bosch naar Enschede, 150km door de nacht...Barefoostyle!
Enjoy life but die jong at old age!
Na een aantal km's, is er op eens toch weer een droge opmerking van Marc die weer aansluiting vind, hij gaat ons zelfs voorbij in een grappige Monty Python achtige loopstijl.
De donker glinsterende zweetsporen tussen de schouderbladen op de rug verraden dat deze hereniging niet zo makkelijk ging als hij zich nu voordoet, dus heeft hij toch wel eventjes flink gas moeten geven om ons weer bij te halen.
Ons 3 persoons treintje rolt lekker verder, km naar km ,vlak met hoge pas frequentie de heuvels op en af .
Ik kijk wat rond en zie hoog in de lucht een zilverreiger, ik roep nog tegen M&M die vlak voor me lopen kijk daar eens die... en klets, daar gaat Paultje in volle vaart tegen de vlakte, nou ja vlakte.. het was een verkeersdrempel, niet al te hoog maar wel voldoende om je uit balans te brengen als je niet kijkt waar je loopt.
Vlug de links en rechts los geschoten flesjes opgepakt, andere lopers ontwijkend en snel weer verder, al met al een tiental seconden later zijn we weer op weg.
Tijdens de eerste wat moeilijkere meters schat ik de opgelopen schade in, linker handpalm beetje branderig, rechter elleboog hetzelfde maar 2 laagjes stof doen wonderen. Ergens voel ik onder aan de rechter enkel wat meer branden , dat voelt aan als verdwenen huid maar durf nu niet te kijken, voor je het weet lig je weer en dan sta je wel voor joker want ach het enige wat wellicht een beetje een deuk heeft opgelopen op zo'n moment is het ego, maar who cares, we vallen allemaal wel eens.
Na een tijdje versnel ik, niet bewust om harder te gaan maar zo loop ik nu eenmaal lekker, de automaat geeft het aan, de mannen van Frunning volgen op de voet, al liep ik vorig jaar ook erg lang met ze mee, we gaan nu harder vermoed ik, en ik kan het tempo nog steeds goed volhouden.
Hartslag ok, benen ok, voeten ok, temperatuur ok, genieten dus ok.
Zou het door de val van daarnet komen dat ik wel vleugels lijk te hebben? een vers portie endorfines of de medicijnen tegen de ziekte van Lyme die ik nu al 6 dagen slik ( die moeten met water ingenomen worden en dat doe ik normaal gesproken niet en nu op eens 700cc per dag)
Ach... ik heb natuurlijk ook flink mijn best gedaan het hele afgelopen jaar, structureel de trainingen afgewerkt, schema's keurig afgestreept, de test en echte wedstrijden op één na goed gelopen met een wedstrijd piek in juni en augustus, zwaar maar het is achteraf toch flink mee gevallen en het mooie van barefootstyle is dat wanneer je systeem er eenmaal aan gewent is je ook niet meer stuk gaat.
Algehele conditie is super goed blijkt wel of... zou het artikel in Pro-Loop dat ik gisteren las er mee te maken hebben? Dat het individu beter presteert in team verband, iets om over na te denken en het sterkt me dat ik een gelijkwaardig team loper ben tijdens de 150 km estafette loop die Frunning organiseert voor het glazen huis om geld in te zamelen voor 3FM serious request 2012, als je dit leest ben je uitgenodigd om een stukje van het traject met ons mee te rennen van Den Bosch naar Enschede. Voor meer info en lopers die graag een stukje met ons mee lopen kun je je hier aan melden
Waar de piek ook vandaan kwam, dus een van bovenstaande factoren of combinatie er van geeft me een gevoel dat ik eigenlijk dit jaar/vandaag niet meer verwacht had, een nieuw PR.
Als het lichtje niet uit gaat tenminste maar alles voelt super en we tikken de km's weg, en rond de 21km beginnen we aan de lange trip terug naar de finish en dan weer voornamelijk berg op.
Ik grap ook nog tegen M&M dat ze vanaf nu een ander haas moeten zoeken omdat mijn job er vanaf nu op zit, ik moet om mijn eigen grap lachen, dat ik daar nu op kom geeft aan hoe het gaat.
We dalen weer een stukje af en steken een doorgaande weg over en beginnen aan een serieuze klim naar de top van de derde heuvel, 1400 meter lang berg op, ik vlieg en bijt me vast in deze kanjer.
Ongeloof en verbazing maakt zich van me meester, nog nooit mee gemaakt .. ik kijk om en zie dat M&M vlak achter me zitten en ga door, de ene na de andere loper gaat er aan maar Paultje flikt .
Even later is ons treintje van 3 weer compleet, en glijden de kilometers onder onze licht voetige pasjes door.
Ik zie weer veel blikken richting mijn voeten, De VFF Treksport's zijn net ff wat extremer voor veel lopers en toeschouwers dan de NB Minimus die M&M dragen.
Soms wens ik ze ook wel eventjes als de toestand van het wegdek te wensen over laat, nog een paar jaar en we lopen hier een trail ipv. een heuvelloop.
Tegen km 28 of 29 gaat het lichtje langzaam uit, ik voel nu heel goed dat de valpartij wat heeft opgerekt hier en daar aan mijn rechter kant heup/bil/hamstring. Vlak na het 29 km bordje moet er eventjes gewandeld worden, M&M waren toen ook al niet meer bij te houden en een 100 tal meters los.
Ik wandel een stukje maar gun me dit gevoel niet te lang en zet weer aan, slechts 3 stappen en stop weer, nog 10 seconden wandelen en zet weer aan, nu gaat het gelukkig weer maar de rechter hamstring protesteert van een beetje naar heftig, ik schat hem op 50%, en de linker nog op 75% maar loop door.
Langzaam tikken de km's weg, bij de 31 gaat het weer lekker, ik kom weer in een ritme. herken weer veel stukken parcours van vorig jaar en dat geeft ook weer een beetje moed voor de laatste klim.
Zie in de verte M&M steeds verder van me weg lopen.. of toch niet?
Nee de afstand word niet groter maar door de bochten ben ik ze toch uit het zicht verloren, de laatste km's gaan weer beter, de diepe afdaling waar ik vorig jaar nog achteruit lopend vanaf moest wandelen gingen vrij makkelijk. Laatste km is aangebroken, het mag van mij wel afgelopen zijn, de benen schreeuwen moord en brand en produceren steeds minder maar ik wil door, het ongelofelijke lijkt te gaan gebeuren, de 3 uur finish lijkt nog haalbaar.
Ik hoorde de harde trommels al in de verte, dezelfde die ons 3 uur eerder naar de slachtbank begeleiden staan ons 'de hardloophelden' nu naar boven te trommelen.
Nog een paar honderd meter en daar is de laatste bocht naar rechts en het startsein voor de laatste klim Eenmaal de hoek om zie ik enorm veel lopers naar boven wandelen, dat motiveert natuurlijk niet maar ik loop traag door, na een tiental meters is het over, en begeven de beentjes het weer, ik wandel, snel wandel zelfs maar daar blijft het even bij.
Het zal toch niet zo zijn dat de laatste paar honderd meter wandelend tot de finish worden afgelegd?
Ik zet weer aan, voor de laatste maal en het gaat weer, ergens zit nog een heel klein beetje energie en trots, natuurlijk de toeschouwers schreeuwen het uit, pijn en plezier wisselen elkaar af, nog 200 honderd meter, een meisje van de organisatie roept 'noemeroo of zoiets en ik begrijp dat ze mijn startnummer bedoeld, de collega man aan de overkant is er om de startnummers die naar boven komen door te geven en roept mijn nummer in zijn microfoon naar iemand bij de finish, ik voel me slecht maar ga door, blaas de laatste lucht weer onder druk uit en zet nog een beetje meer aan, nog even Paul, nog een klein stukje en dan is er de finish, de omroeper noemt mijn naam en nummer en iemand met handscanner leest de barcode op het startnummer en het is gedaan...missie volbracht.
Gek... conditioneel voelt alles prima, ik ben helemaal niet zo kapot gegaan, alleen de beentjes kunnen bij een volgende editie nog iets sterker.
Euforie stijgt me naar de kop, rechts om de hoek gillen M&M mijn naam, high en low fives, en complimenten over en weer ik lijk wel een pauw met al die veren in mijn kont en geniet enorm.
Ik zat maar 2 minuten achter M&M, mijn Garmin iets te laat af gezet dus ging uit van 3 uur 3 minuten en wat seconden, dat zijn er officieel 3:02:40 en het dringt tot me door dat het een flinke PR is, dik 10 minuten sneller dan vorig jaar onder dezelfde omstandigheden, yes!!
53 years old en nog steeds pr's verbeteren is echt waanzinnig .
Paul 2 is nog niet ge-finisht, na een paar minuten krijg ik het koud en dribbel voor mijn gevoel vrij soepel naar de auto die op slechts 200 meter van de finish staat om een extra jasje aan te trekken, links en rechts lopers van allerlei pluimage, man, vrouw, jong en oud hebben het toch maar mooi weer geflikt en ik ben een van hen en dat voelt goed.
Isa was er ook bij dus die loopt nu flink opgewonden tussen het volk naar een plekje vlak voor definish waar M&M, Ans en ik positie innemen om Paul te zien finishen.
Het duurt waarschijnlijk nog wel even maar dan in eens, is hij daar ook al.
We gillen hem de laatste meters naar de finish toe en zijn toch wel erg verbaast van zijn knappe tijd, voor zijn eerste keer zet Paul Janssens een puike tijd neer op zijn VFF Komodo sport.
Even later besluiten we ons gratis maaltje in de grote hal op te halen.
Vreemd, vorig jaar waren alle stoelen zo goed als bezet, de elk jaar weer terug kerende een mans band speelt de meest grappige en o zo foute liedjes maar het maakt me niets uit, ik ken de man al 3 jaar en dit keer geniet ik van mijn prestatie en zijn muziek, voel me in een super roes, helemaal anders dan wat ik normaal allemaal wel voel na zo'n wedstrijd.
We zingen wat foute liedjes mee en voor je het weet scheiden onze wegen weer, M&M gaan samen met Paul J. richting Nederland, wij ook maar moeten eerst naar langs een zakelijke afspraak . In de bus eerst maar eventjes alle zout en meer zo veel mogelijk afwassen met koud water en een washandje lekker droge kleding aan en op weg naar de afspraak en dan naar huis.
Volgend jaar slaan we eenmaal over maar het jaar er na wil ik weer mee doen, afgelopen jaar boeke ik niet echt veel progressie omdat ik de tijden minder belangrijk vond en daardoor dacht dat je op je 50ste niet meer sterker kon worden maar ik zat er naast, structureel en specifiek trainen en vooral natuurlijk eten en veel slapen zijn nog steeds het beste recept.
Op naar de volgende uitdaging 23 december, samen met Frunning en veel anderen van Den Bosch naar Enschede, 150km door de nacht...Barefoostyle!
Enjoy life but die jong at old age!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten