Stuur ons jouw ervaringen met barefoot running, we vragen je altijd wel vooraf of het op ons blog mag komen te staan.
Onderstaande email kregen we gisteren binnen van een tevreden klant. De moraal van het verhaal....geniet vaker van rennen, barefoot of barefoot style, want jong of oud, snel of niet het leven is anders als een vergiet... en je word er zo happy van.
Groetjes Paul
Hey Paul, Ans
Jouw laatste mail is even in het vergeethoekje geraakt, ik vertel je meteen waarom, maar allereerst: hoi, hoe gaat het met jullie tweetjes? De zaken gaan goed, hoop ik?
Zo, even eerst wat eerlijkheid: ik ben pas weer begonnen aan week 1, na drie weken sabbat. Deel van de reden dat ik even niet mailaktief geweest ben, trouwens... ik ben van nature niet de meest vrolijke mens, en ik had weer even een dipje. Resultaat: gestopt met lopen, beetje zitten suffen, teveel drinken... the usual. Niets om over te paniekeren, zo ben ik – of was ik? Hm...
Maar sinds ik weer begonnen ben weet ik plots wat een groot deel van de reden voor m’n dip was:
niet lopen! Ik bezweer het je (ik hoef het je waarschijnlijk niet eens te vertellen): het is een absoluut wonder hoeveel beter je je voelt als je dagelijks een rondje loopt op de goeie manier. Tuurlijk, je zweet wat af en je hebt wat spierpijn (maar niet heus), maar veel belangrijker dan dat is de permanente grijns die zich op je gezicht zet als je goed bezig bent met barefoot lopen: ik was nauwelijks terug begonnen aan m’n miezerige week 1 van het schema of die grijns was er weer, en bleef plakken voor de rest van de dag. En de week. En de voorzienbare toekomst, hahaha. Ik herken die grijns, het is dezelfde als die van Jenn, Scott en de anderen in Born To Run.
Het is zelfs zo dat ik mezelf moet tegenhouden: de drang om die Speeds aan te trekken is verbazend sterk, en je moet wel heel bekaaid zijn of beschonken om het niet te doen. Dus: ik hoor die schoentjes elke dag hun liedje zingen, en stap er tegenwoordig net zo natuurlijk in als de gemiddelde Tourer op z’n fiets springt: het lijken wel verlengingen van mezelf (hoewel ik wel eens zou willen proberen het zonder de FFs te doen, gewoon op de blote voetjes. Maar in een stad wonen maakt dat er niet makkelijker op: vieze mensen, overal glas, peuken en andere rotzooi op de weg, in het gras... schande is het, waar zijn we de weg toch kwijtgeraakt? Misschien moeten we die viespeuken ook eens aan het rennen zetten?)
En dat brengt me op m’n volgende bemerking: hoe goed het moet doen om je grenzen blijvend te verleggen. Als ik lees over je ultramarathon merk ik op dat je blij bent te zien hoe snel je ervan herstelt. Dus wil ik je er alvast mee feliciteren, en er even bij zeggen: doe zo voort, en die tijden, die komen wel, het belangrijkste is dat je je amuseert, right?
Ik wil sluiten met een kleine openbaring van gisteren: ik had net in Born To Run het hoofdstuk gelezen over bewust rennen, hoe de bosjesmannen het aanpakken (het verhaal over de renjacht). Dus ging ik op m’n gewoonlijke loopje en – doe eens gek – hoste meteen over een afscheiding de bossen in, geen paden, kreupelhout, spinnewebben... dat soort spul. En wat dacht je: die grijns waar ik het net over had werd tijdens het bossenhossen nog tien keer breder, je loopt als een gek door het struikgewas, duikt onder de takken door, skipt als een klein kind op en af de stoep... heerlijk!
Je ziet: we komen er wel, zoals altijd op m’n eigen rare maniertje
Zo, dat was het weer. Oh ja: als je voor het najaar wat schoenen binnenkrijgt die tegen het weer kunnen, laat het me effe weten, okay? Ik zit voorlopig even wat krap, maar ik denk dat ik tegen einde dit jaar maar best voor schoeisel zorgt dat je voeten niet doorweekt achterlaat tijdens het dagelijkse wandelen naar en van het werk, en waar ik mee in de sneeuw kan ploeteren (tijdens het lopen stoort het me niet, en je had gelijk trouwens: zomerregens zijn heerlijk om in te runnen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten