Verslag 60 van Texel
2015
Ik zit nu nog na te genieten van de 60 v Texel en ben benieuwd
of ik mijn lichaam weer op tijd klaar krijg
voor Rotterdam marathon 2015. Ervaring uit het verleden zegt dat het wel gaat
lukken ook al heb ik mezelf in Texel een beetje opgeblazen.
De foto’s zijn van Ans die ze tijdens die 6 en een half uur
op Texel maakte, de finishfoto een van de laatste is tekenend, de juichende finishfoto
maakte Bjorn Paree .
Ontspannen komen wij met de vroege boot op Texel aan, het
gevoel van ‘been there done that’ bekruipt me,
om dat gevoel te behouden spoed ik me naar het NIOZ voor mijn
startnummer, nog 35 minuten voor de start maar heb mijn mooie startnummer te
pakken. Ik ken helemaal geen zenuwen vandaag, top!
klaarmaken voor de start naast de pakfiets van Ans
Nu op zoek naar de andere barefooters Ruth, Martin en Keimpe waar ik het eerste
stuk mee zal oplopen.
vlak voor de start, Martin drukt me zwaar tegen de borst, Ruth is op zoek naar Keimpe
Vandaag beginnen we met lol maken tijdens deze lange warming up, iedereen is blij want hier heb je de afgelopen maanden alles voor opzij gezet. Als een stel speelse lammetjes
vliegen ze allemaal zigzaggend richting de Hors waar we het strand op gaan.
De wind gaat nu een toontje meespelen, de lopers worden nu stiller, die wind valt in het begin nog
mee maar als we na een hele lange rechtse bocht eenmaal langs de branding rennen begint het feest pas echt!
Het strand ligt er prachtig bij, en voor ik het weet zitten de eerste 12km er al weer op en het gaat
goed, beentjes voelen top.
Ruth en
Martin gaan goed mee. Maar ongemerkt
loop ik door de bossen over de Randweg op ze uit,
Ruth roept als ik om kijk “ga
maar Paul”, dat klinkt als een soort verlossing, niet dat het gas er dan
op gaat maar ik vier de teugels een beetje en loop mijn eigen wedstrijd tempo dat een
fractie hoger ligt.
Al een tijdje voelde
ik hele fijne motregen in mijn gezicht,
heerlijk maar dat brengt een probleem met zich mee, mijn i-phone is niet
waterdicht en Runkeeper kan ik niet missen,
dus tijdens het rennen op zoek naar een broodzakje, kan het niet vinden,
de balans is zo ver zoek dat ik besluit rugzakje uit te trekken, jasje weer
aan, en op zoek naar zakje. Kost me te veel tijd , en op dat moment halen de
barefooters me weer in, zakje niet gevonden, ik besluit om de telefoon in mijn
handschoen te stoppen, linkerhand met de speakers omhoog. Dat dat een foutje
blijkt te zijn kom ik naderhand pas achter……
Bij een van de volgende drinkposten zie ik Ruth, Martin en
Keimpke voor het laatst tot de finish, na een fijn stukje bos gaan we voor de 2e keer het strand
op, wind is weer een beetje toegenomen
maar valt nog steeds reuze mee vergeleken met 2 jaar terug toen we hem hier
recht op kop hadden.
Het strand is echt lekker maar ik ben toch weer blij als er
wat vastigheid onder de voeten ligt, halverwege Texel ter hoogte van de Paal (weg) gaan we de duinen weer in én over om
via de Slufter de route te vervolgen, Ans
komt me tegemoet gefietst, tof! Kan ik mijn rugzakje in de fietskrat droppen,
met een flinke slok water en een gezond reepje vervolg ik mijn weg.
Dit stuk is het minst leuk als het om de
voeten gaat, hier liggen paden met grof granulaat (zie bovenstaande foto) van die fijne
puinverharding waar je goed uit je doppen moet kijken om je voeten niet te veel
te geselen, schotse hooglanders kijken ons onderweg aan, ze zijn ons lopers/wandelaars gewent en doen hun ding (liggen
, grazen en schijten) .
Gelukkig komt aan alle goede dingen een eind, dus die minder
fijne ondergrond wisselen we weer in voor een klimmetje over een zanderig duin
en fietspad met klinkers en asfalt.
Een lang gerekt lint van lopers meandert door de duinen.
Ik ben aan het versnellen zonder dat ik in de gaten heb dat Runkeeper al een tijdje zwijgt. Het gaat goed en het
parcours is schitterend, bij de Krimweg zie ik Wouter Wakkie voor het laatst , Wouter
zou Ruth aanmoedigen en bevoorraden zoals Ans dat voor mij deed.
Ik haal de ene na de andere loper inclusief begeleiding in, ook schieten mij al
een tijdje estafettelopers voorbij, het
jachtinstinct houd ze zo lang mogelijk in het vizier wat het tempo zeker niet
drukt, dat blijkt achteraf ook een kapitale fout te zijn.
De vuurtoren is in zicht
Mijn gemiddelde
snelheid kreeg ik toen al een tijdje niet meer door van Runkeeper , had het
niet in de gaten door de wind en mijn telefoon die in mijn handschoen zat.
Bij de vuurtorenweg aangekomen draaien we rechtsaf richting de
dijk, ik mis mijn runkeeper berichtjes en haal de telefoon tevoorschijn, helemaal zwart!!, hij staat uit , shit…daarom
hoor ik dus al een hel poos niets.
Ik roep Ans en geef hem aan haar, op eens is ie ballast waar
ik nu op eens niets meer aan heb. Vol goede moed gaan we verder, de zon komt
steeds vaker tevoorschijn en het windje waait nu schuin van achteren. Hup jasje
weer uit, 2 dunne laagjes voldoen en het lijkt voor het gevoel wel lente.
Bij het beklimmen van de dijk komen we langs een camping in de Koog en! het KNRM, daar ging het 2 jaar
gelden even mis, ik stapte daar in 2013 op de dijk “de Volharding” wat een toepasselijke
naam!! boven op een kiezel waar ik even van moest gaan wandelen, plaspauze dan
maar en toch weer verder gegaan. Dit keer lag er niets of ik was in ieder geval
goed op mijn hoede, als een Kit 2000 scande ik de ondergrond voortdurend.
Om een lang verhaal kort te houden , langzamerhand begon vanaf
de 45km de vermoeidheid een woordje mee te spreken, en het stuk dat ik van dit rondje het minst
leuk vind dient zich aan, de dijk weer af de warmte in want ook de zon laat
zich steeds vaker zien, nog een laagje uit.
Met slechts een dun Merino t-shirt
vervolgen we de route.
Even later gaat
de weg weer omhoog de dijk op, prachtig gezicht op Vlieland en Friesland.Bij Loswal aangekomen gaan we de dijk weer af richting Oosterend.
Spontane drankpost met zeer fotogenieke kinderen voor Oosterend
In het dorpje klappen de toeschouwers hard
mee, na een paar minuten ben je het dorp al weer uit en slingert het parcours
weer richting de dijk.
Nog een 12tal km’s gok ik, dit stuk dijk is oneindig lang lijkt
het, de benen laten zich voelen, vanaf nu is het toch wel vechten om mijn
streeftijd te halen, binnen de 6 uur finishen, dat plan kan nu wel over boord
want met nog een dikke 11km te gaan zakt het tempo en nemen de wandelpauzes
toe, ik stel ze zo lang mogelijk uit en loop over een prachtig stukje dijk,
Over de Lancasterdijk , door het gras loopt het lekkerder maar wel een beetje om
Dan gaan we verder over de IJsdijk waar Ans en ik 4 jaar eerder Ronnie Duinkerken
volgden in een heerlijk warm zonnetje, wat moet hij het toen warm gehad hebben.
Vlak voor Oudeschild, lopen gaat moeilijker
In Oudeschild aangekomen volg ik het bekende parcours
... en wandel weer een paar tellen....
In het dorp veel
publiek langs de kant, veel applaus en hup we zijn het dorp al weer uit. Over
het bolwerk, de schansweg richting de finish locatie.,
Onderweg enorm veel lammetjes tegen gekomen waar Ans heel graag een praatje mee maakte :-)
Ik herken dit stukje parcours nog van de vorige
editie, toch voelt het nu anders, bekender en ook weer pijnlijker maar dan op
andere plekjes…
Na een paar afslagen loop ik de haffelderweg op, een rechte
weg naar de finish, ik zet weer een tandje bij,
Vlak voor de finish tandje er bij en puf alle vermoeidheid spontaan weg .
Het tempo gaat weer omhoog, alsof ik er net Ten Miles op heb zitten, de
speaker roept mijn naam en 5 tellen later zie ik mijn tijd, 6:24 en een beetje, tijd is nu niet meer belangrijk want Rotterdam marathon komt 6 dagen later ook nog aan de beurt.
Finisher 60 v Texel 2015 …i did it again Thanks Bjorn voor mooie foto
Op de finishlijn staat naast een heleboel juichend publiek Leonie
van de Haak “de winnares bij de dames op de 120km van vandaag” alle finshers een highfive uit te delen, een warm gevoel
maakt zich van me meester, wat een sportvrouw.
Een tel later omarm ik Martin Kemperman, hij was door
buikkrampen uitgestapt ergens bij de 45km meen ik.
Niet veel later komt Ruth Langemeijer over de finish, puur op karakter uitgelopen, knap op je blote voeten.
Rest mij Martin Baars nog te benoemen naast de finish bus,
het was weer een goed georganiseerde wedstrijd met voor een ieder wat wils. We
schudden de handen en na een kort praatje zie ik mijn Ansje met een paar
narcissen in de hand me opwachten.
Voldaan omarmen we elkaar, ze heeft die dag met omfietsen
ook dik 70km op de pakfiets mee gereden, de schat..
